ardes an claro quando l mundo zbota até al negro,
quando todo perde sentido i la rábia te chube
cumo te cégan ls uolhos ou las tripas te ínchen
de nuolos las palabras, i yá niun adjetibo sal
sereno: nun adelantra l querer nessa mundiada
de ampotença i de zaspero an que le apanheste
la capadura a l’eijistença de ls diuses: quieres ir
alhá de ti i todo assegurar cun mano andeble,

mas nunca chegas a salir de la preça de casa de
l que sós; ye ende que siempre te ben la música
i sou aperto de arrochado abraço, que apaga
l mundo i a ti, se buolbe an todo i de nada mais
percisa yá, séian palabras ou l atilho dua fé: chega
a roubar l’alma, que bien la beio ir quando s’acaba
deixado l cuorpo a sou feixe de uossos, chicha i
nérbios, baziu cumo uolhos acontra l branco;

cumo tal ua cantata de Bach perdida an tierra
alhena, passando antre tembrares que te pérden i
s’arrebólcan an ti cumo ua madrugada, i nun
sabes yá adonde pones pie, nien inches uolho
ou ls sonidos percísan yá de oubido: chamá-le
bolo serie pouco ou bino de la melhor reserba,
talbeç camino para ua einejistença que te
sorbe l própio ser, plenitude ancostada al nada,

facada ne l coraçon de l mundo, peligro adonde
todo perde splicaçon; quanta beç la música te
rouba la bida i yá te la debuolbe, altemoble
que apuis la rebison quedou nuobo framante:
que nun te dés de cuonta, ende stá l mistério,
talbeç milagre; ye berdade que te sobra la muorte
i essa gana de arrebentar a cuntapies amores
que nun se zróban an termienta i an claron,

las dues paredes de l camino adonde te perdes:
se pensas, arrepassas l mundo i tou salagre
cuorpo, proua toda roçada de tan grande i
rábia de haber bordas; se te deixas ir, an modo
cífano, yá nien tu mesmo te aguantas la
pequenheç, l sien sentido: ye ende que la
música te resuolbe an grande, borracho
de nun saberes adonde ampeças i acabas.

Advertisement