Janeiro 2013


florien le uas rosas
maçanas de bida i sangre
ne l pomar de l rostro

 

stás porqui outra beç, pouco mais de mil quilómetros apuis i nien sequiera dous dies cumpletos, siempre ambaixo d’auga passeste por muitas tierras cun muita giente, stubiste an cidades adonde se trabalha cumo an formigueiro, i nanhun desses sítios ye l tou formigueiro, çtinado a quedar siempre ne l carreron cun algun çubiaco a las cuostas, buscando te sien nunca seres capaç de te achar nessa soledade acumpanhada, solo ls uocos ampalpando dessas eilusion de cumpanha birtual que nien sequiera se dá al tratbalho de preguntar por ti se tu nun stás, nua einesistença birtual que tan debrebe bai i ben cumo tue eisistença, de modo que nun tenes de stranhar puis cada metro que andas l metro que andeste quedou para trás tamien el solo para nunca mais tornar a ser andado, i tu sigues sereneo bien cunciente de que todos ls caminos son eirrepetibles; i ende scribes
ye lharga la biaije
solo pensas an bolber
nun se calha l’auga

i inda, lembrando l camino i l modo cumo la música te ajuda a passá-lo, a cubierto de la nuite:
tan lhargo l camino
cansado nunca mais chegas
Mozart an biaije

quando acabas por bolber achegas te al facebook i dás dan cun todos aqueilhes rebolucuionairos de palabras i ende screbiste
yá tenes tu dosa
reboluçon de palabras
bai fazendo algo

i decides fazer ua cura até que la gana te buolba outra beç, nien que séian solo uas horas, que nada de l que fagas ye amportante a nun ser para ti mesmo, que outros dies nun tenes i outras palabras nun sabes, puis
a la claridade
filos andebles te prénden
stá de bien cuntigo

 

 

Advertisement

tan çpreziadas yerbas
pátria adonde l’ourbalheira
colga sous cristales

//

desprezadas ervas
são a pátria onde o orvalho
seus cristais pendura

 

ls montes berdégan

i bózian sou pelo rúcio:

niebe na Senábria

//

montanhas ao longe

e gritam as suas cãs:

neve na Sanábria

la nuite chorara ourbalheira sien parar, i las yerbas quedórun sien jeito cun tanta prata al chinchin, assi i todo l sol trouxo le a la manhana un beiso que apenas chegou para calcer la muita grima agarrada a las missagras de ls pesados anhos; sabie que nada poderie fazer para que l sol s’achegara a la raiç de las palabras, que nien un páixaro cun quien falar puli sboleixaba, solo le quedando zenhar l die cun un palico na tierra ancuscarada, anque nunca tubira daprendido cumo zenhar ua bida que l  tiempo fui bolbendo al alrobés; al menos adominara la arte de lhebar ls dies un a un, sien mais sperança que ber lhuzir l sol, siempre cun suonhos de berano, puis sabie bien que ls suonhos éran todos buonos çque serbíran para botar l carro de l tiempo al palantre i nun deixáran coalhar ls passos; la lhama que se sparbara pul pequeinho mundo, mal deixaba andar de modo seguro, mas parar i quedar quieto serie un modo de se deixar morrer al son de quien outro oufício nun ten que sumbrar rábias i benenos mortales, que bénen siempre por tarde, cumo se l die tubira culpa de sue própia claridade ou l’ourbalheira de ser tan clarica: si ye berdade que l sol, quanto mais relhuç, mais selombra bota.

//

a noite chorara orvalho sem parar, e as ervas ficaram sem jeito com tanta prata às cavalitas, apesar disso o sol trouxe à manhã um beijo que mal deu para aquecer tanto pavor agarrado às dobradiças dos pesados anos; sabia que nada poderia fazer para que o sol se aproximasse da raiz das palavras, pois nem um pássaro com quem falar por ali esvoaçava,apenas lhe restando desenhar o dia com um pauzinho na terra gelada, embora nunca tivesse aprendido como desenhar uma vida que o tempo foi virando do avesso; pelo menos dominara a arte de levar os dias um a um, sem outra esperança que ver brilhar o sol, sempre com sonhos de verão, pois sabia bem que os sonhos eram todos bons desde que servissem para puxar o carro do tempo para a frente e não deixassem coagular os passos; a lama que se espalhara pelo pequeno mundo, mal deixava caminhar de modo seguro, mas parar e ficar quieto seria uma maneira de se deixar morrer ao sabor de quem outro ofício não tem que semear raivas e venenos mortais, que chegam sempre por tarde, como se o dia tivesse culpa da sua própria claridade ou o orvalho da sua limpidez: é mesmo verdade que o sol, quanto mais brilha, mais sombra deita.

 

 

dezeinhas un mundo
que cunquistas casa a casa
jogando la china

//

desenhas um mundo
que conquistas casa a casa
jogando a macaca

gustais me a crecer
tardes brebes de janeiro
robendo la nuite

//

ver vos crescer gosto
tardes breves de janeiro
e roendo a noite

l aire arrolha ls uobos

bózio amarielho a tenhir

l cielo: purpiendula

//

vento embala os ovos

grito amarelo a tingir

o céu: papa-figos

sacude las prumas

ri se a la par de l rieiro

dá banho l pardal

//

sacode a plumagem

ri-se tal como o ribeiro

pardal toma banho

 

de chober nun para

auga que lhaba la rue

i tamien mie alma

//

de chover não para

água que lava a rue

e também minha alma

 

relhuç l uolho bibo

prata a saltar na canastra

sardinas tan frescas

//

brilha o olho vivo

prata a saltar na canastra

sardinhas tão frescas

 

bai se l branco als poucos

mas ben l lhodo an passos negros:

niebe a derretir

//

vai-se o branco aos poucos

vem o lodo  em passos negros:

neve a derreter

 

friu aire de Touro
remolina folharascas
i mius pensamientos

//

frio vento Norte
remoinha folhas secas
e meus pensamentos

 

 

las Arribas cálhan se

fai l Douro acumpanhamiento

cántan las checharras

//

as Arribas calam-se

é o Douro acompanhamento

cantam as cigarras

 

 

alhá la palabra

solo l silenço inda diç

l’adezible bida

 

//

 

além da palavra

só o silêncio ‘inda diz

a indizível vida