nun amporta la hora a que te albantas, que sigue la ruodra sou camino sin paraige: yá ls páixaros se calhórun i l sol queima, las rues calhadas cumo siempre, l mais de las casas cerradas i todo este silenço an mi buolbe an pantasmas sin cunta, essa familha que nun me para de crecer: todos te míran, mas nin ua palabra de mezericórdia ténen cumo se outra podira haber para alhá de la que tenes por ti mesmo, puis nunca fala la stória, para alhá de ls segredos que tu mesmo le arrincares.
Archived Entry
- Post Date :
- Júlio 23, 2011 at 11:19 am
- Category :
- Sem categoria
- Do More :
- You can leave a response, or trackback from your own site.
Create a free website or blog at WordPress.com.
-
Follow
Following
Already have a WordPress.com account? Log in now.
%d bloggers like this:
Deixar ua Respuosta