la nuite an que tenie de me morrer, quedei tan spantado i anrabiado que la muorte me botou tamien uolhos de fuogo i de spanto an brasa: cumo a outras brasas, fui na cinza de l lhume que ls anterrei i até agora nunca mais quejírun nada cumigo: bien sei que han de bolber, mas mais bal que me agarre a la falsa fé ou, anton, quando nun tenga un lhume cun sue cinza a la mano…

Advertisement