Março 2011


pula rue, de carro,
nien páixaros oubo i risas:
merco ua ourbalheira.

la manhana abança
pula sierra de ls telhados:
yá spertórun ls mielros.

ríen ls almendrucos
anquanto arrebenta l berde
i néban las scobas.

ye tiempo de flores
nien s’adebina l outonho
ne l fruito que spreita.

buscamos sien fin nuossas ouriges,
cuidamos que ende stá guardado l segredo
de l que somos: ye manhana que guarda
esse segredo, ambuolto ne l que somos i fazemos
hoije.

hoije mudou la hora: i dízen que l sol yá nun goberna nuossa bida… milagres que siempre lo téngan tomado cumo dius!

a las bezes bonda star, nien son percisas palabras, para anquelibrar ls braços de la baláncia, essa adonde alguien spera que bótemos nuosso peso.

dou cumigo cheno de einutelidades, ancapaç de bibir sien eilhas: que ye útele? por bias desta pregunta cuido que siempre eisistirá filosofie:
quando le respundíssen quedaba çfeito l mistério de dius que ye l mistério de nós: mais ampossible nun hai!

naide antende quien goberna,
dízen que l mundo anda boubo:
todos ténen sues certezas,
zatino you cun quanto oubo.

Fonso Roixo

[soneto al alrobés]

son poemas que te aguántan
esta tarde delorida i de silenço,
an que de l camino se bei l fin:

talbeç outros ls léian i sous
ls fágan quando tues palabras
séian la scalada adonde chúben:

se naide ls lir, la malzina que
te dórun sola bonda pa
tous males, outra casa
talbeç nunca chegues a fazer;

nunca te cánsen las palabras,
que sous sentidos bólen
por nuobos cielos: se tu las
antendires, ganhórun yá la jeira.

Advertisement

bás calhando l que an ti nun acha campo yá, anchando cumo un boto capaç de arrebentar la teç de ls dies: ye tan ancho l silenço que naide mais cabe na nuite i nunca te chegueste a purparar para dies i dies sien ua palabra dezida, la boca seca de tanta beç angulhir sonidos i sentidos adonde colgar l mirar, las ralas risas; bénen ende ls berdes, mas yá pouco te diç la primabera i quieres-te siempre para alhá de l roixo de ls tomielhos ou l peganhento oulor a xara: falta-te tiempo para pítulas, la pacéncia siempre an punto de berano, medindo l medrar de las selombras; lhembras-te quando era die santo l San Jesé, acabada yá la poda, las merendas pequeinhas para tan lhargas scarabanadas, para tanto márcio; lhebórun-mos ls caminos, nun sabemos cumo corrimos tanto mundo i la gana de zandar l que andubimos deixa-mos l cielo cada beç mais loinge, mais fuorte la selombra quanto mais la bela arde: bundaba-mos prender algues horas i debedir l peso de ls feixes que fazimos de silenço, ciertos de que las palabras mos déixan siempre la fame a meio.

bielho: ye palabra
que naide quier, tanto dá,
que le amporta a eilha?

chubiu-se la óndia
até al cielo: caiu-se
i ampeçou l’einfierno

para dar mais lhuç
ye la central nuclear:
só dá grima i nuite.

nunca antendi l mistério que mos ata als sítios de adonde un die tubimos que salir: cumo ye que nunca dalhá cheguemos a salir? agora, queremos tornar, mas esse sítio nun eisiste para alhá de nós: eiqui fizo sue casa, mas nun hai meia de le darmos cula puorta.

solo quando se morriu l die quedei cierto que iba a haber manhana: porquei habie la muorte de ser ua cousa mala?

quando digo ‘copas de niebe’ ou ‘flocos de neve’ la niebe inda será la mesma?

un saltar sien paraige, ua fame de todo deixar i todo spurmentar, nun deixar l puolo assentar para que ls uolhos béian, un sacrafício sien fin por sperar uns dies: chégan a ser poucos ls miles de canales de l die i de la bida, para esta busca que naide sabe adonde quier chegar; busca l sereno até que sintas l tiempo i te chegue un gana fuorte de quedar mais un cachico cuntigo mesmo: porquei te habies de buscar i perder an zapping fuora de ti?

anque deias todo quanto puodes, nien siempre dás quanto de ti spéran, muito menos quanto ye perciso: quieres mais proba de que l cielo nun eisiste? que speras para cuntinar a bibir de spina dreita?

a cada anho, a fin d’eimbierno, aguardo siempre ls arrebentos, las fuolhas, las froles, ls berdes, amarielhos i outras quelores, l aire nuobo a sbolaixar ne l pendon de las yerbicas – cumo se fura la purmeira beç, esse spanto sien fin de ber que todo se passa sien mi, sien sequiera me pedir l’oupenion ou me dar sastifaçones, chego a pensar se nun será mesmo çprézio, you que penso i me rio i gusto de música i scribo an blogues, mas nada desso al fin ye amportante, nada desso le acrecenta ua quelor, ua flor, un arrebento que seia a la primabera que ende ben: la mais defícele scuola ye adonde aprendemos que nada sabemos, nada balemos, nada podemos i que, assi i todo, esse nada yá ye muito.

un die, quando será?, an que las mulhieres acúpen todo sou campo, l mundo será outro, melhor desso stou cierto: quien podira, cumo Tirésias, todo esse saber antecipar i fazer l tiempo andar debrebe, sien que, an sue rábia, Zeus i Hera mos podíran deixar ciegos, puis nunca beriemos l porfetizado feturo!

quando nun sabemos para que lhado sángran ls dies, ye mui custoso, talbeç ampossible, sanar la brecha que nun sabemos: anque nunca chegue l’auga pa le adundiar la sequidade, l cuonto ye que nun fálten fuorças para scabar mais fondo l poço, que an algun lhado, andrento de nós, han de star ls lhençoles de la cama onde un die mos fumos mar.

ua aldé que fura todas las aldés por adonde podiras slubiar ls uolhos sien la caiata de las lhágrimas, pintar la mundiada de l tiempo, zenhar las quelubrinas de l aire, sculpir ls suonhos que se botórun abaixo de sues faias: ajuntabas-le ls uossos que sobrórun de la boda de ls perros, calcies-te nas cantigas que nunca chegórun a chiçcar sou bolo, sentabas-te a sperar la flor de ls puiales, fazies-le fiestas al retrocido abandono que las riestras de manos i risas nunca deixórun amadurar; que quieres, nun bonda haber nacido para tener pátria i nunca te dórun tiempo para fazeres ua al modo: cuidabas que te agradecien, mas squeciste-te que nunca assopra l aire al para trás.

mui pouca cousa hai para preguntar: l sol, l friu, ls delores que abáixan cula nuite, que siempre las cousas eissenciales son un punto de fugida, ua casa a que nun le podemos acrescentar un rebo que seia, cundanados a morar alhá; afuora esso, tenes-me ansinado l bruído anseportable de l silenço, l modo de botar raíç na soledade; i todo cuntina sou camino, esta lharga spera por berano, por sol, pastores de las paixarinas de ls uolhos, ganado que nistante se perde pulas ourrietas que abrólhan na sequidade de ls miedos.

ten-me lhebado tiempo a aceitar l’ardança, apuis de bien la coincer: muorro-me i inda nun le cheguei al fin, tanta que nun sei quei le hei de fazer, tan salagre que nien sei se stá capaç de rejistir al astro de l tiempo.

se algo quedar de mi apuis de mi [heipótese académica an que nun acradito], que seia un sonido a oupir-se de l silenço de las uorfanas palabras, ua gana de la música de ls uolhos que, a tiros, baia matando la solidon pulas praças, un bózio que abra las manos eiriçadas, ua auga serena i bien chobida capaç de arrolhar i dar de buer a las semientes que nunca zistírun de nacer.

ínchen-se las praças
stá a pino l sol
ouxalá déian ls juntouros
cul camino cierto.

nunca stás berdadeiramente purparado pa la pacéncia, siempre l rieiro de ls uolhos canta na boca de las piedras, spertas cul miedo de que las risas ancuolhan, cada beç mais apagado l camino para bolber a casa: yá nun chegarás a tiempo de la madureç de ls milagres, solo an tou barco carregado de prainuras, colgado na restrolhada de ls lhargos dies.

nada s’acumpara cula spera na cadeira eilétrica de ls dies, essa agonie de nun saber quando un claron te deixará l mundo negro: nun zaspera esta spera, mata; bou-te a ansinar l segredo de subertir: nun speres por ti.

ancarrapita-se-te l silenço pulas benas
de l die tan fondo
que ye grima l resfuolgo nun ye aire

cuntas ls muitos anhos tan pouquitos
i to las nuites
deilhes abaixo te spartiças

acontra la rede de la manhana
pousados ls uolhos ne l filo de manhana:
sume-se pula brecha l tiempo.

subertir
ye camino que inda nun andubiste
ua gana
que nunca la pacéncia te deixa d’adil