sfergante muorre-se, sfergante nace, mas l purmeiro nunca rucecita: a qual deilhes me agarro, al que sou i yá se morriu ou al que serei i inda nace? cuorro-me antre essas dues bordas, nien un nien outro tengo i, al modo que bou para bielho, mais relhuç la cemba de ls purmeiros: al fin, todos ls sfergantes nada mais seran que muorte, mar para adonde todos cuorren – i lhougo me habie de passar a mi, que nunca gustei de l mar!
Janeiro 12, 2011
Janeiro 13, 2011 at 4:37 pm
L que mos fizo nunca se muorre, l que seremos nace todos ls dies; nada tenemos, si ye berdade! Sfregantes son renuobo i cuncéncia de muorte. A mi tamien nun me gusta l mar!
abraço arrochado,
antonho
Janeiro 13, 2011 at 7:08 pm
nun ben mal al mundo, Antonho, de tener bien cuncéncia de que somos mortales: assi todo queda mais relatibo i mais balor le damos al starmos bibos.
abraço arrochado