La manhana spertou cul sol scundido a arramar cinza porriba las nubres, cumo siempre eiqui an Lima. Stá todo sereno, puis aguardo la salida, cumo quien se çpediu yá onte. Nun hai tiempo que mais rinda do que l que bai de la çpedida até la salida. Cumo me cai bien este tan guapo i sereno poema quechua, capaç de fazer assomar ua risa por sue eironie fina a respeito de la soledade de l camino, an que solo tenemos por cumpanha moscas, aranheiras, formigas, beisaflores i outras aparecidos animalicos que mal se dá por eilhes, mas que stan alhá:

Hoije ye l die de mie salida,
hoije nun me eirei, solo manhana.
Bereis-me a salir tocando
ua fraita de uosso de mosca,
lhebando por bandeira ua aranheira;
será miu bombo un uobo de formiga,
i adonde eirei a cabalho? mie muntada
será un niu de beisaflor.

[sacado de Edmundo Bendezú Aibar, Literatura Quechua, cun traduçon castelhana de José María Arguedas]