cumo habien de las musas anspirar poemas se nunca poderien falar ls miles de lhénguas que hai ne l mundo? de l que nun eisiste siempre podemos dezir l que mos dá la gana; nun mexas l malho na frauga de las palabras i nunca un poema salirá de l scuro fierro.
Outubre 16, 2010
Outubre 16, 2010 at 11:33 am
Buonas tardes Amadeu.
You creio que la única musa ye l trabalho cuntinado i presistente.
Ua beç preguntórun a un artista (hai muitas berçones desta stória i an cada ua, hai un artista defrente) se acraditaba na anspiraçon. El respundiu: «You nun sei se la anspiraçon eisiste ó nó; mas se eisistir i benir tener cumigo, bai ancuntrar-me a trabalhar».
Un abraço,
F.
Outubre 16, 2010 at 12:30 pm
stamos, anton, de acordo, Firmino; todo ye un porblema de sudor, de persistença.
abraço