al modo que ban quedando pesados, ls anhos rúgen cumo las puortas antre ls quiços, un bruído fondo que s’assoma a la jinela de ls dies i deixa ls uolhos arramar-se pulas quelores de la tarde: acendo música cumo ua bela, staca capaç de chamar raízes assopradas als oubidos de la nuite, lhebada puls carreirones de la scrita an busca de palabras dóndias adonde ancostar la dureç de ls uossos anquanto dízen las squinas mais scundidas de l’alma.

Advertisement