preso an sue gaiuola de tiempo,
nunca l passado passa, mas stá
siempre a la mano para que
l puodamos ambentar outra beç
cunsante ls suonhos de feturo
que mos l tráien pula mano.
Júnio 15, 2010
Júnio 15, 2010
preso an sue gaiuola de tiempo,
nunca l passado passa, mas stá
siempre a la mano para que
l puodamos ambentar outra beç
cunsante ls suonhos de feturo
que mos l tráien pula mano.
Júnio 15, 2010 at 9:32 pm
caminos caminados, rastros de feturo!
A.
Júnio 17, 2010 at 11:27 pm
Ye berdade, Antonho, l passado i l feturo son cumo las dues puntas tesas dun mesmo arco de frechas: nun hai un sien outro.
Abraço