siempre asperei, sien priessa, l amadurar de las moras, oufício de quelor mais que de fame, mais gana de oubir bichás que de las quemer: l tiempo de la música que l negro maduro me traie, puis solo lhebes éran ls sonidos que podira aguantar ua silbeira, sous fruitos ls uolhos de l camino; l mais, era pura fame dun tiempo renobado, sentir que l mundo demudaba solo para mi: fui assi que siempre nacírun ls paraísos.
Janeiro 2010
Janeiro 31, 2010
Janeiro 31, 2010
[para A., por ua nuite de 1967]
drumies antre suonho i bino, un ressonhar
de camboio antecipado, la nuite
redadeira que fui alhá la guerra:
la pátria ye ua merda! me deziste,
antes daqueilha eiternidade nua
maca de capin, spera dun rugido
de naspas pul ceçar de la calor;
apuis quedou-te siempre cumo un fruncho
Moçambique i sou cielo cula puorta
cerrada pa la bida, córrio branco,
perdido de ti, antre bino i suonho:
de nada te balírun eilogramas,
lhembráncia de silenço cun sou rastro
que de l’alma apagou las pisagadas.
Janeiro 30, 2010
para quei habie de querer un mapa?
sei bien de adonde bengo, adonde stou,
que quiero sei, mas nó por onde bou,
sereno ne l que fago; çtino? scapa-
-me; nunca pongo fé na fin de l die
al cherrelhon que me sobrou dun suonho
que tube noutro tiempo, era inda moço,
fertido agora, seco, quien dirie
se era todo tan suolto cumo un bolo,
pesado cumo haber gana de pan,
Ícaro oupido an fuorça, cumo un dius;
pousei an alcaforro i, preso, solo,
cumigo suonhos bénen, suonhos ban,
anquanto calor busco andrento ls frius.
Janeiro 30, 2010
esta jinela nun ye para sábados,
que ende lhimpa l sudor de ls dies sien tino,
alhá de l bidro cuorre la cidade
debagar i, pula nudeç, ls galhos
sónhan berdes, spreguícian soledade
las piedras de ls passeios; ye d’andrento
que remendos boto a carcanholeiras
i outros bózios que s’ancarrapitórun
ne l sereno de ls dies, antrubiando
las manhanas tan calientes; un fumo
chube na clara tarde, aténtian dedos
uosso que botar al zabado perro
de ls suonhos çfeitos; manhana ha de ser
deimingo, l die purmeiro, outro ampeçar.
Janeiro 30, 2010
nun te perdas puls caminos, mais bal que busques: apuis, al modo de la busca, faç ls caminos: ls mapas que stan feitos inda nun cuntában cuntigo, mas ye bien saber que eisísten mapas i que l mais de ls caminos nunca neilhes fúrun registrados: antoce, porque te habies de cuntentar culs giógrafos que zenhórun ls poucos que sabien?
Janeiro 29, 2010
defícele mesmo, ye nun medirmos l balor de ls outros pul que mos damos a nós mesmos ou, antoce, rejistir a nun carregar cun tintas negras l que neilhes pensamos cumo defeito, a puntos de yá nada sobrar de buono: para que la nuossa andeble candela se beia nun tenemos que reduzir todo a ua scura nuite.
Janeiro 29, 2010
bou al para trás ne l tiempo
i sfrego cumo quien lhaba,
mas quanto quiero stá lhimpo,
busco antes cumo quien scaba.
fr
Janeiro 28, 2010
nun paro de me preguntar porque torno siempre a la scrita, esse barandal de palabras de que nun aguanto la mordesquina, poço que mana i me cega l arramar de las funtaninas; i ben-me a la lhembráncia l tiempo an que atiraba soledade i grima na frecha de l sonido, palabras na bertical acontra la altibeç aprumada de las faias, spera por un inda que amortiado retombo: géstios cun que eisercitaba las cousas amportantes i abrie las fuontes de l aire; antoce tamien scribo para tapar ls uocos de la mimória, çaranda que de l tiempo mais ajunta las rabeiras, eisercício de que todo mos ampeça na punta de ls dedos, ne l cuorpo adonde ls diuses mos prendírun i l suonho cada beç menos bai alhá de nós mesmos; sien scrita, cumo aguantarie l crecimento sien fiin de todas aqueilhas cousas tan pequeinhas que me déixan siempre a la selombra, brugo que me come la miolha sien paraige i me quier deixar l balor de todo de patas arriba? screbir ye l modo que tengo de me andreitar l miu mundo i acender ls caminos adonde me puoden caber ls pies.
Janeiro 28, 2010
nunca te deixes quedar a la frol
de ls caminos, sigue-los inda quando
nun le bés la fin: bonde-te l andar
i l frescor guarda de ls salagres passos,
puis mui de lhadeira quedou la tarde,
nien hai pa siempre puorto de chegada
nien nada se cunquista dua beç,
que ganho ye cada passo que dás;
creciste an abexedo, spuosta al aire
stá tue fala sien que al respeito
se puoda dar, donde la fuorça manda;
manten-te al suco de la sementeira
que nuoba bida traia i nun te squeças:
debagorosa muorte inda mais cansa.
Janeiro 27, 2010
… i l bózio quedou suspenso, sien cuorpo que l aguantara i adonde le nacira la raiç, assi cumo se la lhuç houbira perdido sou sol: fui ende ganhou eiternidade, nunca mais se calhando puls beneiros de l tiempo.
Janeiro 26, 2010
naquel die, dou-me para meter pula caleija, mas nien me dei de cuonta de cumo las silbas scundien l sbarrulho de las paredes: ua eilusion de berde, un uoco adonde yá nun cabien passos, mas todo tenie de ser oupido ua beç mais, solo ls uolhos nun se dando de cuonta daqueilha fin de mundo: apressiado, nien bira que ls palheiros yá nun guardában palha i todo l campo fura deixado al rendar de la muorte ne l tecer de las aranheiras: mais ua beç tenie de cuncluir que solo bei seinhas quier las quien ber ou stá para eilhas purparado i ua bida nun chega para daprender tanto feitiço.
Janeiro 26, 2010
nun te calhes, inda
quando naide te oube:
el solo, an frisgos de silenço
colga l rigueiro sue risa i,
para oubir sous brincos
ne ls xeixicos, calha-se l mundo:
apuis, ha de tornar l bruído, mas naide
squece yá aquel sfergante
an que ua boç lhabada cuntina
a dezir aqueilho a que naide
le pon fé: sprança ye saber que
alguien un die ha de parar a oubir.
Janeiro 25, 2010
porque será que m’ancadílan ls segredos que átan l tiempo cumo ua cadena i até nós tráien ua lhéngua de palabras i de bida, músicas i passos de dança cun sonidos de palos ritmados, géstios sculpidos de silenço de que yá se perdiu l nome, a que naide le fizo státua, mas que nun se apágan, nun se déixan bencir nien se quédan delantre l racrac de ls brugos de la stória que todo ruoben, até la miolha de la denidade [?!]; por esso busco, que nada ye rebelado a quien nun busca i se deixa grimar delantre la boca de ls scuros poços de l squecimiento: ye serena i sien fin la caminada que quier andar ls seclos al alrobés, pelegrinaçon que als mais trai risas de caçuada, solo porque sigue ls beneiros de delores que inda céçan para alhá la costra de l tiempo, i quier agarrar la música que bola de las raízes; naide me diç adonde ls barcos para esse mar, ls abiones para esse cielo, las ouraciones para resgatar esse einfierno, mas nien assi me deixa este toque de campanas a rebate, que negra ye la termienta i fracas las fuorças para aguantar sues centeilhas; puode parecer que l tiempo mos ansinou las palabras que stan para alhá de l choro, ou mos ansinou la oudácia de ls squecidos, la calhada i resignada rebuolta de ls derrotados, mas nun mos deixa l spino de la lhembráncia, nun se aguanta l boto cun sues botainas puis fazírun sou cumben cul aire por adonde l tiempo se quier acocar, cansado cumo gato mimado pula duonha, sues unhas redondas i ancolhidas a rasgar la caçuada que inda mos faç nacer quelubrinas arriba i abaixo; siempre zistimos mui debrebe, al topar la costra cuidemos chegar al fondo, ancapazes de antender para alhá de l que se assoma pula jinela que ye cada palabra, cada sonido, cada géstio, cada seclo de milagres que todo traírun até nós: a la purmeira solo bemos giente probe, andeble, houmilde, calhada, analfabeta, assi i todo la giente que mos girou, la giente que mos criou, ua giente que ls mais de nós le botemos çprézio parriba i mos mira cun ua risa triste al ber que mos negamos a nós mesmos, mos çpreziamos, mos suicidamos de nós mesmos abaixo, oulhicos tan pequeinhos que nien bemos al lhado las alturas de la catedral an que nacimos: assi, nien dius mos puode baler.
Janeiro 25, 2010
inda onte éran froles,
fiesta de cheiro i quelor:
nun pára de chober.
Janeiro 24, 2010
quando se mira l bárrio de El Albaicin zde La Alhambra, queda-mos siempre ua pena atirada al poniente, percipalmente al caminante apressiado que nien tiempo tubo de cunquistar aquel cabeço cun sous campanairos quadrados, sous alciprestes i sues sierras al loinge a guardá-le las cuostas, negras de berano i brancas de niebe n’eimbierno; agora, al oubir Albéniz, l grande cumpositor catalan, ne ls doze quadros de la sue magistral Eibéria, quedo-me ancandilado ne l quadro que ten l nome daquel bárrio stórico de Granada, l resfuolgo a chubir las scaleiras de sues rues pulas teclas de l piano, batidas puls dedos dun tiempo lhargo: ampeça cumo pardalico a saltar puli arriba i abaixo, nua ruodra que trai la stória i ls anhos, apuis ye ua fugida zlhumbrada cul cabeço de La Alhambra mesmo alantre, an speilho, pára-se als cachicos cumo quien aspera a la selombra que la calor atame, çcute mais abaixo, deten-se ambaçbacado an cada rincon i senta-se a mirar nun se sabe bien para adonde, talbeç a oubir l fondo choro de ls mouriscos lhebados de sue tierra para morrer nas lhargas caminadas por to la Spanha; apuis, la música de Albéniz lhieba-me a bolar porriba cielos mais altos que la Sierra Nevada, alhá adonde Federico García Lorca l biu, cumo ‘pupila de azor’ i delantre la fóia de l cumpositor, an Montjuic, porclama:
Drume cielo sien fin niebe stendida
Sonha eimbierno de lhume, berano de cinza.
Drume ne l squecimiento de tue bielha bida!
cortaba l aire quando passei por Granada i solo pude ber El Albaicin zde las jinelas de La Alhambra: hei de tornar un die, chubir i abaixar sues rues, antrar an sues eigreijas-mesquitas, sentar-me a la selombra de sous alciprestes, apuis mirar todas aqueilhas jinelas que dan para un tiempo que inda nun se calhou i deilhas abaixo atirar, cumo querie Claude Debussy, cula grande música de Albéniz i eilhi quedar até que las pantasmas se drúman i rucecíten ls amores que se drúmen ne ls sbarrulhados cielos de La Alhambra: ande por adonde andar la alma de las cousas, de l tiempo i de las cidades, eilha diç-se an música, bota raíç an sous sonidos i bola cun eilhes.
Janeiro 23, 2010
apuis de cena, sali para mais ua caminada nas rues alredror de casa, cumo fago quaije todos ls dies, até quando chuobe, ambaixo miu guarda-chuba; sigo sien le poner muita fé a quien passa por mi na rue i ls outros fázen l mesmo cumigo, cumo se nien eisistíramos; stan quaije a ser las onze i ls centros comerciales yá pénsan an cerrar puortas, assi i todo inda muita giente atrabessa l Saldanha, sien fazer couso de l marexal que anriba sou fincon stica l braço a apuntar un camino que naide quier seguir; a esta hora, na punta de la Abenida Praia de la Bitória, yá nien feitiços de l juntouro que eilhi fui a sorber l caldo i l quemido que han de haber acabado de dar, acupando to la rue; ls fumadores de cigarros ancóstan-se a las quelunas de l centro comercial i inda uas quelubrinas me chúben pula spina al passar por antre beneiros de fumo i até l cascol se me cai de delantre las narizes cumo para sorber melhor aquel oulor de grito abafado; grupos de rapazes i rapazas ábren camino cun sues risadas, sembrando la felcidade de séren moços, la fala a subertir l rugido de ls altemobles, talbeç a camino de algun lhapo adonde passar la nuite a beilar i cun ua música de bózios; sigo miu camino, son agora mais scassas las pessonas i talbeç por esso se alhárguen las selombras i ls uolhos se pérdan a scruitar l’alma de ls rincones, agradecida puls guardas de prédios que bénen a la puorta a chupar sou cigarro; buolbo para casa i cuntínan ls mesmos taxis a spera de clientes, ancostados ne ls talhos de ls carros a dar campo a la nubrina que solo se bei por ambaixo ls candeeiros, i que yá starien a cuntar anadotas de políticos i a eimendar l paíç s’acauso fura berano; l braço de Saldanha cuntina suspenso a apuntar pa l mesmo sítio, parece que pa l Marqués, i este nun habie de gustar s’acá benisse, inda porriba cul marexal a cheirar a lhiberalismo que até apesta; na paraige, alhá cuntina l cuntador de tiempo de las carreiras, que solo hai pouco me dei de cuonta que eisistie i bien jeito dá saber quanto tiempo inda tarda cada carreira; nun afróixan ls altemobles pula abenida nien you, agora de buolta a casa, a pensar cumo ye que la felcidade se puode anfrisgar nestes passeios solitários chenos de giente i de rugido, an que conheces uas pessonas que bíben nun buraquito chamado casa; parece-me oubir un chilro de gaibota a traier un rastro de Teijo, mas talbeç séian ls mius oubidos a deleriar cun este fernesin que toma cuonta de las rues i de la nuite cumo l diabro de giente que habie de ser curada por Jasus, hai quaije 2000 mil anhos; i esta eideia de milagres dá-me, assi de repente, ua gana de silbar que cuido an cumo serie buono que nun houbira nien carros, nien pessonas, nien jinelas, nien paredes que se podíran caier cun l stranho strebango dun silbote.
Janeiro 22, 2010
chegaba a las classes siempre un cachico atrasado, esto apuis de l porsor le haber chamado atencion de que nun cumbenie que faltasse; era dua quelor mui scura lisa, ls uolhos a zbotar para un burmeilho raiado i zlido nas bordas, adebinában-se-le las marcas de ls turnos de trabalho cun massas i tejolos: nun me ténen pago la bolsa i ye solo para quemer que trabalho, anque saba que me perjudica ls studos, mas se nun fazir las cadeiras, ende córtan-me la bolsa de beç i tengo de tornar outra beç pa la mie tierra; alhá fui aparecendo quando podie, siempre cun un cadernico na mano i ua risa mansa, que nun chegaba a ser triste; quando, l die de l eisame, bieno a dezir que zistie, inda mal me habie passado la risa de l ber eilhi: apuis, arrependi-me, mas la berdade ye que le preguntei – anton, cumo bai la bida? – cumo ciertos jornalistas de telbison a la mai que ten l filho muorto al lhado, – nada bien… – i saliu quaije a correr, talbeç para nun tener que sultar algue lhágrima que le afogasse la denidade, ou las fuorças para aguantar l tembraduro de l terramoto que l sacude yá tantá; beni pa l próssimo eisame, ye yá an júlio i quiero ber-bos acá, dixe an modo dun até lhougo algo ambergonhado; staba claro l die i sobraba muito sol antes de abaixáren las selombras, i inda iba a chegar a tiempo de l ampeço de l turno.
Janeiro 21, 2010
a las bezes perdo-me
por oubir ciertos sonidos:
coquelhada an bolo.
solo l aire me trai
rugidos, stende sue spina
la nuite na rue.
i nun bózio oupido
an fincon, queda la nuite
un sereno eiterno.
i se m’acho un die,
puode ser un bolo,tu
ne l carril de ls uolhos.
Janeiro 21, 2010
bien que tu nun quergas,
l miedo goberna l mundo:
bota-le ua mano.
Janeiro 21, 2010
cansou-se de lhibros,
puso l tiempo de pursor:
son de tiempo ls lhibros.
Janeiro 20, 2010
la galhina: tratado mínimo de las cousas eissenciales
Posted by niebro under Sem categoria[2] Comments
als Galandun Galandaina, a Uxía i a la tie Eiliodora Ventura
cumo se ha de drumir l nino se se perdiu la galhina cun sue niada de piticos, tan pequerricos que nin tubírun tiempo de daprender a piar? yá la nuite s’ambolcou subre l termo, talbeç yá la raposa le tenga dado cul rastro, culas candelas de sous uolhos a relhuzir pula selombra, i las streilhas a ber todo sien nada podéren fazer; la mai galhina bai alantre i ls piticos atrás an carreira, calhadicos sien piar, i óuben l moucho, i rúgen ls grilos, i ls perros gau!gau!, i todos a meté-se ambaixo las alas de la mai, nun tengas miedo que nun le deixa fazer mal, i oube ó róró, ó róró, ó róró a antrar por ua teilha i ls uolhos a rejistir al suonho, i la galhina cansada pul camino, perdida cun sous polhicos, agoniada por sous piticos, cuitadicos, tan pequerricos, i mie mai stá eiqui an pie de mi ó róró, ó róró, ó róró i yá se perdiu la raposa, oureilhas guichas, çufino ne l suolo, yá se perdiu la raposa, eheheheh!, manhana quando spertar i l galho grande cantar yá han de star todos ne l polheiro, cuitadicos, tan pequerricos, todos an carreira cula galhina, todos an carreira pa la canastra, todos an carreira, ó róró, ó róró, ó róró, ó róró, ó róró, ó róró, ó róró; i la nuite calhou-se, mas la boç cuntinou dóndia i serena, cansada i de suonho, ls uolhos pasmados a mirar l coraçon de l mundo, cansado cula traigédia de la galhina i sous piticos, agora als brincos por suonhos, por nubres, por prados i la raposa a scapar chena de miedo i ls piticos todos atrás deilha eheheheh! i l galho pai a cantar, cócórócócó! cócórócócó! i la lhuç a spertar i l mundo a rodar i ls piticos cun fame piupiupiupiupiu! i l nino a drumir i l mundo a crecer sereno, caliente, adonde ls piticos daprénden a piar i nun se pérden i la mai bai alantre i eilhes an fileira piupiupiupiupiu! serie essa la mais grande traigédia de l mundo, cuitadica de la galhina i sous piticos, nada hai mais amportante i sonha l nino, i dá-le la risa a sonhar que yá aparece la galhina i la mai deixa caier ua lhágrima, culas outras traigédias que stan para alhá de la galhina i até eilha sonha cun mundo adonde la mais grande traigédia ha de ser ua galhina perdida cun sous piticos i ls ninos a drumir i a çcubrir adonde stan i la mai nun cunsigue parar de cantar a arrolhar sou nino, a sonhar l mundo ó róró, ó róró, ó róró, ó róró, ó róró, ó róró, ó róró …
[Nota: LA GALHINA ye ua de las modas de l redadeiro CD de ls Galandun Galandaina]
Janeiro 19, 2010
hai uns dies era solo palabras i uolhos perdidos, agora un muntonico de cinza: talbeç uas manos l manténgan junto uns tempicos, apuis, perdida la mimória, naide l saberá çtinguir doutro muntonico de cinza dun rachon ou dun capon de bides: esso nun me faç pensar na muorte, mas ne l milagre que ye la bida i an cumo somos tan burros que nien mos damos de cuonta: apuis ben l tiempo de la cinza eiterna, que yá nun calece; de berdade, la bida que bibimos ye siempre la melhor que tenemos: mesmo que outra quérgamos, ye esta que bibimos anquanto la buscamos, por bien que pese, por mais que duola: esta bida ye l nuosso páixaro na mano.
Janeiro 18, 2010
biaige defrente,
puis, cumo outras, nun ten buolta:
l carro de l tiempo.
Janeiro 18, 2010
por adonde andará l suonho?
hai diuses que quanto mais le
rezamos, menos mos aténden:
bielhos i xordos diuses…
Janeiro 18, 2010
a las bezes, oubimos cun ua risa triste, frol cun spino de anjustícia, quando yá nien l lhume dua rábia somos capazes de acender, essa que nun calece i todo queima: ls anhos ban-mos dando un sereno d’ampoténcia delantre las cousas que siempre han de cuntinar cumo selombra de ls dies, i nien l anjo streminador deilhas se achegará, deixando que l tiempo las baia acobelhando; solo ua risa triste cunsigue inda ser mais triste, uoco adonde nien un cachico de cuntentamiento cabe, ls filos de ls dies tecidos dun modo que nien manta sal nien ye possible yá çfazer la ourdidura; sóbran ls silenços que se ban acembonando, sparbados sien mapa a que s’agárren, miedo de sbarrulhos cun rugido a muorte que nunca páran i siempre crécen: nun se resuolben abismos, quando muito puoden-se eibitar, se inda quedar camino adonde s’agarrar l miedo i crabear l delor.
Janeiro 17, 2010
paixarina d’alas de mil quelores,
amboubas-te pul campo, an dies tan brebes
que, de tan guapos, nien por eilhes dás…
yerba de lhargas pencas, de alas
a bolar an mar de puolo, abraço de tierra,
talbeç streilha berde deitada de cuostas
ne l cielo de ls beranos.
hai outra paixarina, ua frol negra,
que mos pon a durar solo un sfergante:
sórben-mos sues raízes to la bida
i mátan-mos la gana de bolar.
Janeiro 17, 2010
á guantanamera,
coalhórun-te las cantigas:
medra la bergonha.
Janeiro 17, 2010
la fraita, calhados
ls buracos de sues bocas
– que modas me diç?
sínte, lhebe, un aire
i sonha fiestas de dedos:
i la bida mana.
l sonido bai-se,
mas queda de la prainada
mais guapa la crencha.
Janeiro 17, 2010
todo ye silenço,
fonda la nuite i ua puorta
abre-se al mistério
adonde la bida
busca sou sentido i chube
sous andebles filos.
Janeiro 17, 2010
l filho al chinchin,
paixarinas pula arada,
– que delor de cuostas!
Janeiro 17, 2010
se nun fura la telbison, l terramoto ne l Haiti tenerie outro sentido pa l mundo i para mi, mas assi chega cun ua fuorça tan grande que custa a abrir ls uolhos: para alhá de todas las eimaiges queda l delor sien fin i sien fondo, mas esse nunca haberá palabras pa l dezir, tan grande ye la grima que le ténen; todo l que fazemos puode ser abanado i sbarrulhado, assi i todo nunca podemos deixar de custruir, de fazer, de ir palantre, de bibir cumo se fura eiterno cada sfergante: anque sien le bolber la cara a nada, hai cousas que cumben poner antre paréntesis.
Janeiro 16, 2010
cálhan-se siempre las palabras quando sínten l cheiro a muorte, porque ende ye la rábia, la rebuolta ou solo la tristeza que cunsíguen falar sien percisar deilhas para nada: perde la palabra quien se bai i queda sien palabras quien por acá cuntina; ye stranho que se calhe un cinema an que se stá a ber la fita antes de passar, i póngamos un seilho de silenço na nuossa fin de l mundo, nun queremos dar guerra a naide, nun queremos la pena de naide, nun aguantamos la heipocrisie de ls redadeiros dies nien que séian ouraciones: todo camina para un silenço abseluto, nun debagaroso suicídio de tristeza i de delor, ou talbeç nun seia mais que acurtiar l tiempo dun delúbio que cun el mos lhebará i, mais que todo esso, duol acá deixar quien se deixa acá; quien algun die poderá antender esta hora de todos ls mistérios, an que nunca seremos capazes de fazer las preguntas ciertas?
Janeiro 15, 2010
la mie aldé ten un riu
i puls mius uolhos cuorren
to ls rius que nunca bi.
Janeiro 14, 2010
inda algues fuolhas rejísten al meio de Janeiro, pendones que sboláixan al aire de la batailha de eimbierno: nun le amporta se la han de perder, bien sáben que si puis bírun caier pa l stierco sues armanas ua a ua, mas quien puode zistir de la bida solo porque un die se ha de morrer? talbeç yá nien seiba neilhas cuorra, parada sue molienda de berde, mas miro pula jinela i alhá stan eilhas cumo broixe na gola de ls galhos znudos, punto crabiado na paisaige: ye esse l geito de la natureza, rejistir até mais nun poder, porque hai bidas possibles mesmo para alhá de qualquiera possiblidade rezonable, i ciertos ampossibles solo eisísten porque alguien un die ls pensou dessa maneira.
Janeiro 14, 2010
éran lhargas las séstias anquanto ardie la tarde an claro i pula rue sien un germo podie-se arrepiçar l silenço: you abafaba, nesse uoco an que l die fazie un anterbalo an sue caminada; a meia tarde, benien cumo bielhos diuses a colgar ls uolhos papudos de ls puiales zertos i eilhi quedában até que l tiempo ganhara outra beç andadura: para mi, éran horas de tornar de adonde sonhaba l fresco de bibliotecas de Alexandrie i abrir-le outra beç l portielho als uolhos i al fastiu; habie eilhi un campo para outros mundos que nacien de l outro lhado de ls uossos molidos, fuora de fouces, sucos i arados, cumo la filosofie ne ls passos pula praça de Atenas.
Janeiro 13, 2010
deixórun passos de acender
ls carreirones,
i até ls pardones
pelígran de se perder:
crecírun yerbas an sou
debagaroso
andar penoso:
i agora, quando alhá bou,
por to l lhado hai outra bida
chubida an flores:
donde ls delores
dessa tierra, d’adil perdida?
yá naide chora la muorte
de ls carreirones:
mas ls pendones
de nuoba bida son ua suorte.
fázen nuobos a máquina, agora:
sudor que ls regou
yá se secou,
nunca mais torne tan mala hora.
ls arqueólogos chégan un die:
nun eisitírun,
donde ls metírun?
rastros perdidos, quien dezirie…
Janeiro 12, 2010
quando acabou de poner l juntouro, mirou-lo
i riu-se cun proua: aqueilha piedra,
eilhi a fazer face purfeita, a
capiar chinas i rebos cumo un solo,
era jinela adonde la parede s’assomaba,
alma por adonde respiraba;
ne l tiempo an que you sonhaba
poner juntouros purfeitos, nacien-me
calhos al modo para festicas de
piedras, i todo l saber que s’acocaba
na dureç daquel abraço, era licion
que, al passar, l camino m’ansinaba.
hoije, naide sabe mirar un juntouro
an sou sereno abraço, anquelibrado
i fuorte: bai-se sbarrulhando
d’abandono, mas quien puode parar
las tendéncias suicidas de las paredes,
deixadas al çprézio i al tiempo?
Janeiro 11, 2010
pon-se to las nuites delantre la pantalha de telbison para scuitar l mundo nas amboras que le dan; las zgrácias que muitos nun quieren ber, el agarra-las cumo cachicos dun cielo que se çfaç: un cielo criado an cabeças que solo son capazes de bibir an mundos purfeitos, adonde nas benas de las pessonas nun cuorre sangre, mas solo risas i felcidade; dízen uns que solo se habie de amostrar l que stá bien, que para mal yá bonda la bida de l die a die, mas el solo acha l anquelíbrio nessas maldades que todos ls dies le tráien: inda tengo muito por fazer, muito cielo pa le albantar las paredes sbarrulhadas, cunclui siempre al acabar de ls notiçários, i drume-se çcansado porque l die apuis inda bai a fazer falta para esta lhuita sien fin acontra cielos de fraca culidade; la sue cunsemiçon ye se apuis de se morrer l lhieban para esse cielo que dízen que eisiste, cheno de santos a la selombra de l pai, filho i sprito santo, adonde parece que nanhue lhuita ye possible ou neçaira: mas cada porblema a sou tiempo, i esse tamien haberá que l resolber na altura cierta, diç, anque nun saba cumo ha de resolber essa mássima ampurfeiçon dua cousa que dízen ser purfeita, alhena a la grande seinha de bida que mos lhieba a arrepassar-mos a nós mesmos.
Janeiro 10, 2010
cumo se l bibir me chegasse de todos ls que yá fui
Posted by niebro under Sem categoria[2] Comments
son muitas las fuontes por adonde l aire me chega, mas hai uas que muito trabalho me dan para nun se secáren, puis deilhas perciso para bibir, respirando: muita beç dou cumigo a lhembrar giente que coinci i se morriu yá muitá, seguindo siempre cun método, para nun me squecer de naide, de nada, rue abaixo, rue arriba, por caleijas i por sítios; tengo de cunfessar que lhembro essa giente para me lhembrar de mi mesmo, de l modo cumo me criei, de ls causos que me fazírun, bendo bien, de ls aires que respirei, de las augas que buí; puode haber quien pense que esse trabalho de lhembráncia ten cheiro a muorte, mas nada hai mais bibo, porque ye de mi que me stou a lhembrar i las outras pessonas solo sírben cumo rodriga por adonde me ancarrapito an mi mesmo, i dá-me la risa cumo un perdido, cun uns oulhicos de nino arregalados a mirar para mi, assi tan fuora de l tiempo, cumo quien nun acradita que ye la mesma pessona; sabe bien tornar a casa, i a las bezes farto-me de mendungar por fuora de mi: tengo de tornar a andar caminos que yá andube, i tener a quien saludar al passar, cun uns hounestos buns dies que seia, i ber-me a passar sien que you me deia de cuonta que me stou a ber, cumo se l bibir me chegasse de todos ls que yá fui i an mi s’ajuntórun i ye por esso que nunca sinto suidades, a nun ser de mi mesmo, de ls que fui i yá muitá nun beio i nun quiero que se me pérdan, nun quiero que se me squéçan.
Janeiro 9, 2010
datrás, de you nino, iba pa las arribas i grimaba-me culs miedos, gordos de silenço, a anchir la boca abierta de ls lhapos; apuis, boziaba i adberti-me l retombro als brincos antre faias i lhadeiras, i l miedo passaba ou squecie-me del; agora, scribo i ye an palabras que l retombo bate, alheno a sous sentidos, a bolar na boç cun que se úpen ne l silenço que abaixa pul scuro de la nuite i you drumo-me cumo se se m’arrolháran sues óndias.
Janeiro 9, 2010
dixe-le que nun tengo duonhos a nun ser la lei i, arriba deilha, la cuncéncia cun que me deito, me lhebanto i me beio al speilho, esse sítio adonde me bota raíç i se me acaba la lhibardade.
Janeiro 8, 2010
pedir, acabou por ser cousa de probes i até se amanhou la palabra pedinte cun un sentido que la giente queda grimada solo de la oubir: assi se custruiu ua cultura alhena al pedir, an que l eidial serie nun pedir nada a naide, seinha de fraqueza, de nun se saber gobernar, quaije de bergonha; destes sentidos de l pedir (bien sei que ten outros) se moldou l sentido de dar, tamien el pouco apreciado, puis a la atitude de dar se associou l’eideia de que ende nace la probeza i la zgrácia; al fin de mui anhos acá cheguemos a ua cultura an que l eidial ye cada un por si, andependiente, que ha de tener bergonha de pedir i debe de lhibrar-se de dar: essas palabras baleran para quien steia solo an muita necidade, ou por caridade i cousas assi; i fui ganhando raízes l andebidualismo stremo, l eidial de podermos solo cuntar cun nós mesmos; talbeç téngamos de tornar a pensar nesto todo i, assi, reaprender a pedir i a aceitar l que se mos pide, tener la coraige de dar i de aceitar l que se mos dá: nó cumo feitos de probes, mas cumo camino para l die a die, punta por adonde ampeçar cun aqueilhes que bíben cun nós a cada die, seia an casa, seia ne l trabalho; solo dando se ganha campo para recebir, por esso que dar, ne l lhemite, ye ua forma sofisticada de eigoísmo, ua outra maneira de fazermos por nós.
Janeiro 7, 2010
quaije dun die pa l outro, quedou metade de l que era, l cuorpo afilado an nabalha i rábia a cortar l aire i l mundo, boziando l’anjustiça nun sabe de que diuses, cumo se la bida tubisse que ser justa para alhá de la nuossa cabeça: de l que passou, anhos i anhos a filo, cuidou que habie yá chegado al mais fondo rincon de la soledade, mas bei agora que se anganhou, tan sola que até l aire deilha se zbia quando passa rue abaixo; nun sfergante, todas las palabras deixórun de fazer sentido, mas la berdade ye que nun quedou mais nada, nien ls géstios puoden agora botar la frol dua risa, l silenço pesado i lhargo cumo un mar; manhana i apuis i apuis, has de mirar la squina de l café adonde se scundie a ler sien paraige i la sue pantasma cuntinará sentada cumo un bózio i tu has de tener que ambentar nuobas risas capazes de fazer presa a las lhágrimas adonde se derrite l’ampoténcia, adonde se acende la mecha de todas las rábias i bótan raiç ls sien sentidos: todas las cousas amportantes se te redúzen al anfenitamente pequeinho, l tou pensar zupiado até la houmildaçon, mas tenes de cuntinar a chiçcar l fuogo de la bida, i assi puodas aguantar l camino, inda quando la muorte se apersenta cumo centinela de ls lhados, alantre i atrás.
Janeiro 6, 2010
son tan defrentes las oupeniones que cada un ten de las cousas i de l mundo, que talbeç seia mais cierto dezir que l mais rial ye l que ambentamos para cada un de nós: nun son solo modos de ber que se cuntrapónen, mas mundos que eisísten al mesmo tiempo i an que uns als outros se négan, mas solo eisísten uns an cunfronto culs outros; ye berdade que todos podemos dar cula cabeça nua parede i esso duol, mas ende inda stamos para acá dun berdadeiro mundo, muito antes de las cousas ourganizadas pula nuossa cabeça.
Janeiro 5, 2010
tornar a Catulo – dar-le als clássicos la honra de faláren na nuossa lhéngua
Posted by niebro under Sem categoriaDeixa un Comentairo
de tiempos a tiempos torno a Catulo, esse poeta lhatino de que yá traduzi muita cousa para mirandés hai arrimado a dieç anhos, anque nien todo tenga publicado; dende que haia onte salido un poemica del, bertido an mirandés, ne l miu outro blogue http://lhengua.blogspot.com, ua cousa simpres subre sentimientos cuntrairos al mesmo tiempo, tamien fuonte de sufrimiento; Catulo scribe palabras cumo quien dá tiros de canhon, nun tiempo an que nun habie modo de dar tiros, mas a la bezes cólan-se-me aqueilhes modos de dezir tan fuortes, an que al amor se sigue l ciúme, al ciúme l çprézio, al çprézio l’andefréncia, bibindo ua bida screbida ne ls lhemites; hoije bou a publicar eilhi aquel poema an que Catulo faç caçuada de l home anganhado, quier dezir, cornudo, tan burro que nien se dá de cuonta de que las malas falas de la amiga (Lésbia) son un outro modo de amor, de dezir cumo ama l amante: todo a lhembrar la cantiga mirandesa de l ró ró, an que se passa ua cousa aparecida i nun me parece que se quede atrás, cumo guapa, desse grande poeta clássico que ye Catulo; assi, tornar als clássicos, cumo stou siempre a fazer, ye tamien un modo de le dar la honra de faláren la nuossa lhéngua: eilhes merécen i la nuossa lhéngua agradece, que assi yá nun se sinte tan sola nien ambergonhada, i mais, queda a saber que ls grandes clássicos nun andubírun loinge de ls temas i de ls modos que eilha apuntou cumo eissenciales pa la bida; quien nun sabe desto, tengo pena de la sue eignorança, mas bai siempre a tiempo de daprender; quien nun quier saber, antoce que s’amole.
Janeiro 4, 2010
porque scribes nua lhéngua adonde naide te lei? noutra, talbeç me líran, talbeç nó, mas esso nunca poderie ser decisibo; hai quien busque lheitores: you busco palabras i a mi neilhas, i ye ne l mundo desta lhéngua adonde bibo.
Janeiro 3, 2010
acabei hoije la rebison de las probas tipográficas de la eidiçon antegral de Ls Lusíadas an mirandés: i bai para siete anhos que ando cun esta ampreitada a las cuostas; assi i todo, chego siempre al fin cun gana de tornar a ampeçar, sien chegar a antender cumo dúran tan pouco ls anhos para fazer l que tenemos mesmo de fazer…
Janeiro 2, 2010
abro la jinela i bózio-le al mundo:
– que haba paç!
i l mundo responde-me:
– cumo puode haber paç adonde hai fame?
tu acrecenteste:
– la biolença nun ben de ls que ténen fame; son até mui ricos muitos que fázen la guerra…;
ende, acabei la cumbersa, porque estas cousas nien dá para séren çcutidas, que nunca la çcuçon ou la filosofie se dórun bien cula barriga bazie:
– puoden nun fazer guerra, mas nun hai melhor pretesto para eilha i muitos se aporbéitan; apuis, quieres mais grande biolença do que poner remelhones de pessona a passar fame? todas las guerras son malas, mas las piores son aqueilhas an que nun se bei correr l sangre, nun se sabe quien las çclarou, nun se conhece l einemigo i naide sabe de quando bénen nien quando se ban a acabar.
– anton talbeç la guerra seia ua outra nuossa cundiçon, un stado natural nuosso;
– talbeç, mas al menos podiemos deixar de ousar palabras guapas i ampenharmos-mos a fazer un sfuorço sério;
– que podemos nós fazer, para alhá de screbir an blogues?
– nada, ou mui pouco, mas esso nun quier dezir que déixemos de l fazer, puis la guerra i la paç ténen muitas dimensones, i algues ampéçan a la nuossa puorta: ende quaije todo ou muito depende de nós.
– puis…