las lhabadeiras de la mie tierra nun cantában cantigas cumo ne ls cinemas antigos: scachában l carambelo para poder lhabar i assoprában sou bafo na ambuça de las manos que ardien de friu i de grietas; lhabában la probeza an remendos i buracos, l sudor dua sumana anteira, i metien na boca de sieiro las unhas que habien deixado de sentir; quelorában la roupa a agarrar sol ou gilada dun die pa l outro por balhes i silbeirales, tesa cumo pantasmas an que até l outro mundo se houbira ancarambinado; las lhabadeiras de la mie tierra deixában la roupa mais tiempo a amporcá-se acontra l cuorpo i la rábia, puis nun tenien tiempo pa la lhabar nien outra para demudar; las lhabadeiras de la mie tierra amerosában ls calhos na dureç de l’auga i balanciában suonhos i canseiras al son de arrolhar ls ninos al chinchin, nuobos sísifos que lhieban sou castigo a las cuostas até la punta de riba de ls delores; las lhabadeiras de la mie tierra nun mirában l’auga al lhabar pa nun lhembrar lhágrimas que solo podien soltar a la nuitica, quando ls miedos i ls delores se antregában a sou negro baile; las lhabadeiras de la mie tierra lhabában cumo quien çcansa de arar, de segar, de scabar, de parir i ye por esso que las lhabadeiras de la mie tierra nun éran lhabadeiras cumo las que cantában cantigas ne ls cinemas antigos puis, inda porriba, las lhabadeiras de la mie tierra eisistien mesmo.
Dezembre 31, 2009
Janeiro 1, 2010 at 10:13 pm
Este sou testo, Amadeu, ten l ritmo dun poema de Fernando Pessoa que todos bien conhecemos mas l cuntenido (ou l cuntiúdo…?) ye bien defrente !
Mie mai yá me chegou a dezir mais dua beç que a eilha nun se le antolha nada la niebe al cuntrairo de l que pénsan muitas pessonas hoije. Nunca se squeciu que quando fazie friu an Sendin era ua afliçon por acaso tener que lhabar la roupa i quando bino pa la França i sentiu auga caliente a correr pula torneira sien tener que ir a saber deilha cun cántaros ou tener tamien que la calcer ne l lhume cumo siempre habie sido oubrigada a fazer porque nun habie outra soluçon achou que esso si, yá era un cachico de l paraíso a que eilha tamien iba tenendo dreito… i depuis culas máquinas de lhabar… nien se fala !
Un feliç ano 2010 para bós, Amadeu, i toda la buossa família.
Janeiro 2, 2010 at 12:39 pm
Buonas tardes, Ana, un bun anho para todos bós ende an casa i tamien para tous pais. You nunca lhabei, mas siempre me ampressionórun aqueilhas eimaiges de l cinema «Povo que lavas no rio» i outros que fálan de l pobo ne l tiempo de Salazar, que retrátan ua emaige falsa de las cousas.
Cumo you antendo a tue mai…
Sabes, Ana, cuido que ua máquina de lhabar ten tanta poesie i houmanidade que habie de ser un aparato a que mos achegássemos cun muito respeito, yá que eilha ye ua scaleira na nuossa eibeluçon cumo pessonas.
Quien fala bien de cierto tiempo antigo ye porque nunca tubo de scachar l carambelo para poder lhabar culs filhos al cinchin.
Bien haias por todo, Ana.
Janeiro 5, 2010 at 11:45 pm
Nun s’anganha, Amadeu?
« Povo que lavas no rio » nun ye mas ye l poema de Pedro Homem de Melo que chegou puls bistos a ganhar ua dimenson política contra l regime salazarista precisamente ?
« Povo, povo, eu te pertenço» diç l poeta…
I cuntino este miu cumentairo, se me permite, ne l sítio « Froles Mirandesas »… porque yá iba lhargo.
Buonas nuites i muita anspiraçon i salude durante todo este anho 2010 i ls outros tamien.
Janeiro 6, 2010 at 1:05 am
Tenes rezon, Ana.
Mas hai un cinema cun muitas lhabadeiras, cuido que ne l Mundego, mas dou-me agora de cuonta que nun se me lhembra l nome.
Janeiro 6, 2010 at 10:34 pm
Nesse caso, Amadeu, esse cinema nun será “Camões”, rializado por José Leitão de Barros an 1946 cul ator António Vilar?
Yá quantá que nun l tornei a ber mas tengo quaije la certeza (por l haber bisto mais dua beç) que a dada altura (durante l purmeiro quarto de hora depuis de l cinema haber ampeçado, acho) aparécen uas quantas lhabadeiras a lhabar roupa ne l Mundego i na mesma cena tamien, acho, la personaige de Lianor cul “pote” na cabeça…
Antre outras cousas a mi l que tamien siempre me chocou nessas cenas ye la maneira cumo ándan mui pintadicas essas lhabadeiras. Bei-se bien que nun tubírun miedo de usar “baton” por acaso… cumo se la preocupaçon eissencial fusse eimitar ciertas atrizes de Hollywood por eisemplo an beç de, na realidade, tentar representar de la maneira mais fiel possible rapazas i mulhieres de l pobo, simples lhabadeiras, nua eipoca (l seclo XVI) an que se calha nien sequiera habie baton !
Agora l que nun se m’alhembra ye se cantában ou nó essas lhabadeiras.
Mais ua rezon pa l tornar a ber esse cinema de 1946 !
Spero haber ajudado a ancuntrar ls títalos desses “cinemas antigos” de que fala, Amadeu, ne l ampeço de l sou testo.