zbotou até la cinza, mas nunca ambaixo deixou de brasa arder, yá era assi quando l coinci hai un par d’anhos; hoije, ten mais papos ambaixo ls uolhos, mais rúcia la barba, baça la risa, mas inda de renozielha ls uolhos, berrumas na oumbreira de ls dies, las palabras oupidas cumo nariç an punto de fário: ye pulas palabras que respira, puis an pouco mais que neilhas bibe, siempre a saber deilhas cumo quien anda a rebusco inda apuis la bendímia; ne ls poemas adonde se acoca, bai ancundesando ls delores de l’alma i ls suonhos que inda guarda ne l cielo de las palabras i, tal cumo el, nun quier que relhúzan, puis esso de deixar las palabras a la suolta puode ser un peligro, chenas de bida fuora de nós, para alhá de nós, aplediando por lhibardade an cada uolhos que las léien, an cada boca que las diç ou cabeça que las pensa; cumo podemos garantir l que dízen las palabras, se se antrégan a quien las querga sien nada le pedir an troca, eisséncias que nanhue cadena prende? quando me mandou ls poemas que screbira, deixei-los falar sien paraige, fartos de l scuro de la pantalha, ambenenados cula tinta que ls apega a la fuolha; assi i todo, sabendo cumo son peligrosas las palabras, tamien nun zlento deste oufício de screbir(me) nuite afuora, nun sei porquei, nun sei para quei, talbeç cumo quien acende belas ne l scuro, cumo quien colga streilhas, siempre a saber de mais lhuç, que na nuite melhor se puode ber; quando l deixei rue abaixo, pudo, al fin, sultar l fumo de l cigarro, apertado cumo mejaneira que fizo presa na bexiga, i fui ende que se m’assomou ua tristeza que solo agora dou por eilha, assi cumo selombra que l tiempo iba botando nesta fin de outonho afriajado, cul mundo als bolcos cumo galga an arribas; hemos de mos tornar a ajuntar an Lisboua para scapar de acá a camino de adonde sángran las raízes i adonde ls bielhos léien remanses sien paraige, tantos que nien scribes cul miedo que te cóman las palabras cun sou sereno i sue risica de tiempo i de silenço.
Dezembre 15, 2009
Dezembre 15, 2009 at 9:41 am
Palabras, muitas palabras: lamparinas, candenas, lampiones, petromax (muita luç i quantas sobelas…), eiluminan la scuridon! Cuntina a sparbar tues palabra que nos anchen ls pulmones d’aire.
Bien-haias por tues palabras
ac
Dezembre 15, 2009 at 10:25 am
Cun l borralho a calcer an baixo de la cinza zbotada, bai botando palabras, sien paraige. Acóca-las i amimadas, ajunta-las an testos tan guapos cumo este que mos deste.
Bien haias.
Dezembre 16, 2009 at 2:08 am
Son stranhas las palabras amigos, mas sírban para esse milagre de mos poner acerca stando loinge, de mos fazer falar sien abrir la boca, de mos sultar las lhágrimas sien abrir la fuonte, afuora esso tráien-mos cumpanhas que son calentura pa l eimbierno de ls dies.
Bien háiades pulas buossas… palabras.