botabas-te al camino sien fin i sien pan,
que solo tenies anganhos para remenar,
i tou ousmar era cumo melhor anganhar,
inda que te poniras de zinolhos i todos
antregaras, que assi todos se salbában:
la santa anquesiçon ampuso nuobas regras
nas aldés, de denúncia i falsidade
i nunca saberemos quanto ende demudemos

quanto inda somos fruito desse tiempo
de grima i çpersonalizaçon, de houmildaçon
i falsidade: quedou-mos l silenço, essa doutrina
de que nun bal la pena portestar, dar oupenion
i ser atibo pula bida, mas hai que aceitar nien
que seia a fazer de cuonta, çcunfiar de quien
ben de fuora, que nunca poderá benir por bien:
nunca saberemos quanto de l’alma mos roubórun.

Advertisement