quando ls rostros yá se houbíren çfeito, de tiempo,
inda hei de tornar a aqueilha sala, a arder an berano,
i chubir puls uolhos naquel sfergante antes de la risa,
pus purmeiro ténen de s’anchir dua proua serena,
tanto cumo un arrebento l puode ser; hei de tornar
para seguir l bolo de las lhágrimas que naide
chegou a ber an sou cuntentamiento, frechas
certeiras acontra sábios coraçones eignorantes;

quien dirie que ua lhéngua puode arder cumo ua
candela, bolber la nuite an claro, i arrepiçar até
las pítulas de l’alma, chamar quien doutro modo nun
habie meia de s’apersentar, cumo an parada!
quando falas cumo quien lhieba ua bandeira
parece que spértan eisércitos muortos,
que nun percísan de generales para nada, cumo
spada las palabras que quedórun a bolar pul tiempo.

se nun fura la stória, nunca sei de quei haberiemos de
falar, ou até adonde habiemos de buscar ceçon
i aliçaces para aguantar las airaçadas acontra las
paredes de proua a que mos agarramos para nun
mos deixarmos angulhir puls buracos negros de l
tiempo; antoce, saca la lhéngua de l’arca
que yá nun aguanta la polielha i nada mais quier
que respirar i deixar antrar un sol cun nuobo berano.

Advertisement