sembro-los al geito de la poda, çcarno-le las sílabas pa l’anxertie melhor pegar, arrebolco-los pula fuolha nua tortura cumo al aire ls remolinos, anxalmo sou lombo suolto al sporear sin çtino: son seres bibos, burmeilhos de sangre, alfados, atrecidos; ancarrapito-me a las jinelas adonde sous sentidos assóman, mas ye l sonido que me ancanta, que siempre la música me sacou de mius lemites; na fin queda cumo arble a chamar l aire, dreito, i de mais nada percisar para se defenhir: un solo ou ua carreira deilhes depende de quanto queremos quedar acerca l ser, la bida, que todo esso i muito mais ye un sustantibo.
Maio 14, 2009
Maio 15, 2009 at 9:30 am
I que dezir de ls sustantibos que tamien son berbos cumo “ser” por eisemplo… i hai tantos mais.
Un abraço.
Ana
Maio 19, 2009 at 12:56 am
sustantibo, cousas an ser…
abraço