hai giente que se deixa ir ne l tiempo, folharasca al aire, inda grimada de la caída, a adebinar l stierco que la chama outonho alantre: nien cuida que ye possible daprender la bida outra beç, talbeç la soledade que le faç l feturo nua faia: agora ten todo l tiempo de l mundo i cuida nun tener tiempo pa l meter andrento, quando puode buscar l mundo andrento deilha i parir suonhos: hai folharascas que an buona tierra inda tórnan a nacer i esse filo de sprança, andeble, ye quanto bonda para ua risa; ye agora l trabalho solo gana, un sereno anredar, por esso muitos se quéixan que nun l ténen: todo ten de ser outra beç re-ambentado, re-formado, re-ampeçado, cul saber dua bida por trás, nien que seia daprender a silbar ou, para quien sabe, apurfeiçar essa arte maior de ls beiços: diç l tiempo que inda hai tiempo para cunquistar un mundo.
Maio 7, 2009
Maio 8, 2009 at 3:05 am
“…hai folharascas que an buona tierra inda tórnan a naçer.”
Un testo cheno de mensaiges de çprança. Bien haias por todo quanto mos dás, atrabeç de l que screbes.
Beisicos
Adelaide
Maio 19, 2009 at 12:59 am
ye esso la sprança, Delaide: saber que siempre podemos botar raiç, bonda que mos déiamos tierra adonde eilha s’agarre.
bs.
Maio 10, 2009 at 4:11 pm
Inda onte miraba iou ls gromos nua bergonta de carbalho acerca de la raia i no meio de la touça, assi cume quien estende ua capa al tuoro, alhá stában las folharascas ansartadas guardando l tempeiro que las reçucita na punta de las galhas.
Maio 19, 2009 at 1:01 am
«… que las reçucita na punta de las galhas.»: ye ua pena, i a las bezes ua zgrácia, que ls uolhos nien siempre séian capazes de ber esse milagre de la bida.