crecírun las palabras cumo dedos de carino, cumo braços de arrolhar, derretidas an beisos, bózios sien sonido, scrita sien tinta, bida antes i para alhá la bida; un die, apersentórun-se-me cun diploma de arquitetura, prontas para fazer un mundo: zanganhei-las, que fazer mundos nun ye cousa de arquitetos, solo de sonhadores, desses a que an nanhun lado naide puode sacar diploma; nun dúran mais que uns dies, a las bezes horas, antes de se colgáren an sou cielo a pedir l’ouracion doutras palabras, sien fin i sien tino: todo crían las palabras, todo çfázen las palabras: ampeço i fin, camino adonde cuorre l sangre por benas de palabras; mensageiras, ban alantre ou tárdan an chegar culas amboras; se la zbían de sue trajetória, nien míssele nuclear puode fazer mais stragos: nun cumbén ousar armas que nun somos capazes de adominar.
Archived Entry
- Post Date :
- Abril 6, 2009 at 2:27 pm
- Category :
- Sem categoria
- Do More :
- You can leave a response, or trackback from your own site.
-
Follow
Following
Already have a WordPress.com account? Log in now.
%d bloggers like this:
Deixar ua Respuosta