quando se nace na raia ye defícele manginar cumo serie nacer an qualquiera outro lado: eiqui solo tengo cuostas i frente, l outro que stá delantre [frontaria] de mi, que me atrai i me debuolbe a mi mesmo; quando miro un hourizonte sin frunteira siempre me parece que le falta algo, que todo me upo na defrença, siempre me aparece mui sereno, que nun stan yá ls uolhos afeitos a la falta de preguntas; siempre la raia sembra semientes de mistério pa l outro lado, siempre eilhas me atráien i demúdan: bóndan para esso las preguntas que me pon, punto de scapada que me puode ser ancerradeiro, einfierno que me quedou a la puorta i nun passou; un die, an que m’acáben las frunteiras, outras tenerei de fazer para poder cuntinar a poner preguntas a quien sou: ata mais que aparta la frunteira, diç-me mais que me nega, pon-me mais acerca l mundo puis este solo bibe an pequeinhos mundos a que le puodo stender la mano i topá-le de punto an branco.
fracisco niebro
abiso: este testo stá screbido an sendinés, bariadade de la léngua mirandesa i, por esso, nun ten lh- an ampeço de palabra, antre parénteses aparece (g) que nun se lei, i l -on dá un sonido aparecido a -ão.
Março 1, 2009 at 11:36 pm
ser ou nun ser…
pinotes al aire zapiado ne l ancerradeiro,
suoltan palabras chenas de reçumadeiro
bien haias
Março 2, 2009 at 10:05 pm
la raia: un risco no suolo que marca l tiro de barra; traço de raiola; un lhemite i un ampeçar; un zafio; la seinha d’ua tierra, de la nuossa tierra.
Inda hoije quando corto pul monte, de Ceadeia pa la Cándena, l atrabessar la raia ye tornar a mi. Se la raia salir, quien ie raiano?!
Abraço
Março 3, 2009 at 12:18 am
Buonas nuites,
L sou ser raiano ye, possiblemente, ua de las mais fuortes caratelísticas de la eidentidade de ls mirandeses: talbeç seia de mais falarmos i darmos amportança a esso i a las cunsequenças que esso ten.
Abraço,
niebro